Hüznün Çocukları

Hüzün Şiir

En yalnız zamanımda, gebe kaldım bu aşka

Hüznün doğum sancısı, çocukları bambaşka.

Tek başıma büyüttüm, kıpkırmızı tendiler

Sen yoktun aramızda, yüreğimden emdiler.

Tenimdeki kadında, yoktu bir anne tadı

Bir damla su vermedin, dudakları çatladı.

Uzun sürdü özlemin, gücüm yoktu yarına

Bıraktım çocukları, şimal rüzgârlarına.

Bulamadım ben seni, evren boyu dolaştım

Ecelim çekti beni, son limana yanaştım.

Bağrımda hasretin, biraz özlem, biraz kin

Çığlığı yüreğimde, ölüm denen iblisin.

Ruhum sin de yanarsa, bilirim ki sen varsın

Hüznün kara yüzünde, bir ay gibi parlarsın.

Bu dert benim efsanem ve son gecemi harlar

Aşkım Hakk’a emanet, sana kalsın çocuklar

Ahmet Yağmur

Hüzün Sohbet 

Hüzün Chat

Hüzün Şiir Sohbet

Hüzün