Hüznün Çocukları

En yalnız zamanımda, gebe kaldım bu aşka
Hüznün doğum sancısı, çocukları bambaşka.
Tek başıma büyüttüm, kıpkırmızı tendiler
Sen yoktun aramızda, yüreğimden emdiler.
Tenimdeki kadında, yoktu bir anne tadı
Bir damla su vermedin, dudakları çatladı.
Uzun sürdü özlemin, gücüm yoktu yarına
Bıraktım çocukları, şimal rüzgârlarına.
Bulamadım ben seni, evren boyu dolaştım
Ecelim çekti beni, son limana yanaştım.
Bağrımda hasretin, biraz özlem, biraz kin
Çığlığı yüreğimde, ölüm denen iblisin.
Ruhum sin de yanarsa, bilirim ki sen varsın
Hüznün kara yüzünde, bir ay gibi parlarsın.
Bu dert benim efsanem ve son gecemi harlar
Aşkım Hakk’a emanet, sana kalsın çocuklar
Ahmet Yağmur
Hüzün Sohbet
Hüzün Chat
Hüzün Şiir Sohbet
Hüzün